Pochodzą z Sulmierzyc

Sebastian Fabian Klonowicz (ur. ok. 1545 r., zm. 29 sierpnia 1602 r.) poeta renesansowy, rajca i burmistrz Lublina

Sebastian Fabian Klonowicz (Klonowic) urodził się w Sulmierzycach ok. 1545 r. Nie zachowały się dokumenty historyczne mówiące o latach jego dzieciństwa i młodości. Najprawdopodobniej  Klonowicz spędził ten czas w Sulmierzycach. Wiadomo natomiast, że jako młodzieniec studiował w kolegium jezuickim w Kaliszu, wiele też w tym czasie podróżował po Europie. Odwiedził Czechy, Węgry, Ruś.

Mając 25 lat osiadł w Lublinie. W latach 1570-1582 pełnił tam funkcję pisarza miejskiego, od 1592 r. do 1593 r. był wójtem, a w latach 1594 - 1602 rajcą i burmistrzem Lublina.

Mając 35 lat ożenił się z Agnieszką Wiślicką z Lublina. Klonowicz zabiegał o swój majątek, prowadził rozmaite interesy.  

Najbardziej znany jest jednak ze swojej twórczości pisarskiej. Uważany jest za pisarza tworzącego teksty dydaktyczno-moralizatorskie. W swoich utworach często wytykał wady narodowe Polaków, krytykował postępowanie szlachty prowadzące do prywaty i marnotrawienia krajowego majątku. W części dzieł opisywał życie codzienne ludzi doby renesansu. Opracowywał też szereg podręczników szkolnych. Jest autorem podręcznika do historii. Na polecenie Jana Zamoyskiego pracował przy organizacji Akademii Wychowania Obywatelskiego w Zamościu (Akademii Zamoyskiej).

Dzięki doskonałemu wykształceniu bardzo dobrze znał literaturę klasyczną w języku łacińskim i greckim. Posługiwał się także językiem niemieckim. Tłumaczył dzieło Erazma z Rotterdamu „Dworstwo obyczajów” będące swoistym „katechizmem” dla uczniów pochodzących z wyższych sfer. Był także tłumaczem reguły św. Benedykta. W 1582 r. napisał „Philtron” (Napój miłosny) dzieło o roli miłości w życiu człowieka. Miało ono zastąpić w polskiej edukacji klasyczne, rzymskie erotyki.

Sebastian Fabian Klonowicz uznawany jest za patrona Sulmierzyc. Przy ul. Rynkowej znajduje się jego pomnik. Jedna z głównych ulic miasta nosi imię Klonowicza. 

Najważniejsze utwory:

„Worek Judaszowy” – rymowany traktat prawniczy

„Flis, to jest spuszczanie statków Wisłą” – opis handlu wiślanego

„Victoria deorum. In qua continetur veri herois educatio” – o mitologicznym zwycięstwie bogów nad tyranami

„Roxolania” - opis życia chłopów na Rusi 

Adam Bronisław Ciechański (ur. 8 grudnia 1882 r., zm.17 maja 1957 r.) muzyk, twórca polskiej szkoły gry na kontrabasie, pedagog Adam Bronisław Ciechański urodził się 8 grudnia 1882 r. w Sulmierzycach.
W latach 1896-1905 w Hanowerze, Berlinie i Hamburgu odbywał studia muzyczne w zakresie gry na kontrabasie. Był uczniem słynnego niemieckiego kontrabasisty - Friedricha Warneckego. Koncertował z orkiestrami w Hanowerze i w Kolonii. W 1905 i 1906 r. pracował w Petersburgu i Moskwie.
W trakcie I wojny światowej występował razem z orkiestrą opery w Charlottenburgu (Berlin).
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przyjechał do Poznania gdzie objął stanowisko koncertmistrza kontrabasistów w orkiestrze Teatru Wielkiego.
Występował również w Orkiestrze Symfonicznej Stołecznego Miasta Poznania, Poznańskim Zespole Muzyki Kameralnej oraz Poznańskim Trio Smyczkowym. Koncertował też jako solista. Ciechański był wykonawcą koncertów kontrabasowych do których muzykę napisali poznańscy kompozytorzy: Stefan Poradowski i Tadeusz Kassern.   Od 1920 do 1939 r. uczył gry na kontrabasie w ówczesnym Konserwatorium Poznańskim. Okupację przeżył w Krakowie.
Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do grodu Przemysława gdzie ponownie objął funkcję pierwszego kontrabasisty orkiestry operowej. Równocześnie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej prowadził klasę kontrabasu. Ciechański zwykł mawiać: ”Chcesz być szczęśliwy? Graj na kontrabasie!”   W 1948 r. odznaczony został Wojewódzką Nagrodą Muzyczną, w 1952 r. - Złotym Krzyżem Zasługi, w 1953 r.- Krzyżem Kawalerskim Orderu „Polonia Restituta”. Zmarł w Poznaniu. Od 1974 r., co pięć lat w Poznaniu odbywa się Ogólnopolski Konkurs Kontrabasistów im. Adama Bronisława Ciechańskiego. Ostatnia jego edycja miała miejsce w 2002 r.Na budynku przy ul. Nowokościelnej 7 w Sulmierzycach znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona słynnemu profesorowi. Dom ten jest miejscem jego narodzin. Podobną tablicę zamieszczono w sali kameralnej Sulmierzyckiego Domu Kultury.